Σαν σήμερα πριν από 28 χρόνια έγινε ο τελικός του Ευρωπαϊκού τουρνουά μπάσκετ. Όλη η Ελλάδα ήταν καρφωμένη στην τηλεόραση για να παρακολουθήσει τον αγώνα της Εθνικής απέναντι στην πανίσχυρη τότε Σοβιετική Ένωση. Όλη η Ελλάδα; Όχι ακριβώς. Η αφεντιά μου εκείνη τη μέρα, λίγο πριν αρχίσει το ματς, επέλεξε να πάει σινεμά – χωρίς επιτυχία.
Πήγα στον Απόλλωνα που έπαιζε ένα τεχνοθρίλερ μάλλον δεύτερης διαλογής. Όταν πήγα να κόψω εισιτήριο, δε βρήκα κάποιον στο γκισέ. Απτόητος, έριξα μια ματιά παραμέσα όπου ένα κύριος σκούπιζε το πάτωμα. Τον ρώτησα πότε θα αρχίσει η παράσταση κι εκείνος αφού μου έριξε ένα βλέμμα που ήταν ένα μείγμα έκπληξης, οίκτου και απαξίας, με πληροφόρησε πως – φυσικά! – δε θα γινόταν σήμερα παράσταση. Τράβηξα λοιπόν κι εγώ στο πατρικό μου το σπίτι όπου είδα τον αγώνα μαζί με τον αδερφό μου.
Αυτή την ιστορία τη γνωρίζουν μερικοί φίλοι οι οποίοι υποψιάζομαι πως τη λένε χαμηλόφωνα και συνωμοτικά σε άλλους, σε στυλ : «Ξέρω-αυτόν-που-στο-Eurobasket-του-’87-πήγε-σινεμά». Πιστεύω δε, πως ήδη έχει εξελιχθεί σε κάποιου είδους αστικό μύθο!
Φίλαθλος δεν ήμουν ποτέ, το έχουμε ξεκαθαρίσει αυτό. Αλλά γιατί να μη δω έναν πραγματικά συναρπαστικό αγώνα που δε γίνεται βέβαια συχνά – κάθε άλλο – και να πάω… σινεμά;
Λοιπόν πέρα από το καλαμπούρι, εκείνη τη μέρα δεν ήθελα να συμμετέχω σε τίποτα, δεν ήθελα να δω και να ακούσω κανένα. Εκείνη τη μέρα δε θα με ένοιαζε κι αν ο Γκάλης έβγαινε ντυμένος μαζορέτα.
Εκείνη τη μέρα, η Νίτσα έπαιρνε το λεωφορείο για Αθήνα επειδή τελείωνε η δίμηνη άδεια λοχείας της και έπρεπε να παρουσιαστεί τη Δευτέρα 15 Ιουνίου στο σχολείο όπου υπηρετούσε πριν την άδειά της έχοντας μέσα στο αίμα της το φάρμακο που διέκοπτε τη παραγωγή του μητρικού γάλακτος. Εκείνη ειδικά τη χρονιά, ο συγχωρεμένος ο Τρίτσης που υποδυόταν τον υπουργό Παιδείας, αποφάσισε να επεκτείνει κατά μία εβδομάδα το διδακτικό έτος ντάλα καλοκαίρι, για να μάθουν τα παιδιά περισσότερα γράμματα.
Άπειροι και νέοι και οι δυο μας, δεν το παλέψαμε να παραταθεί κατά 10 ημέρες η άδειά της ώστε να κολλήσει σ’ αυτήν του καλοκαιριού κι έτσι το μωρό να θηλάσει όσο το δυνατόν περισσότερο διάστημα. Η αίτηση που κάναμε στην υγειονομική επιτροπή συνοδευόμενη από πιστοποιητικό του γιατρού που βεβαίωνε πως η νεαρή μητέρα θηλάζει, πετάχτηκε στο καλάθι των αχρήστων. Θα αντιτείνει κανείς πως ο δημόσιος υπάλληλος είναι στην υπηρεσία της Πολιτείας και τα υπόλοιπα παρέλκουν. Συμφωνώ, αρκεί να ισχύει για όλους – έτσι; Βλέπετε, το Δημόσιο φέρεται με αναλγησία και σκληρότητα στον υπάλληλο χωρίς τα κατάλληλα κονέ ενώ κάνει τούμπες στους άλλους, τους λίγους και εκλεκτούς.
Μετά τον αγώνα, κατέβηκα με το μηχανάκι να πάρω από το φαρμακείο του Καλαντζή που διημέρευε γάλα σε σκόνη για το μωρό. Διέσχισα το πάρκο του Φαλήρου, αφού η Ερυθρού ήταν γεμάτη αυτοκίνητα που κορνάριζαν και φιλάθλους που χοροπηδούσαν για την επιτυχία της εθνικής ομάδας.
Εμένα δε με ένοιαζε καθόλου το όλο πανηγύρι. Με ένοιαζε που μια μητέρα κι ένα μωρό στερήθηκαν το δικαίωμα στο θηλασμό για το τίποτα...
Πήγα στον Απόλλωνα που έπαιζε ένα τεχνοθρίλερ μάλλον δεύτερης διαλογής. Όταν πήγα να κόψω εισιτήριο, δε βρήκα κάποιον στο γκισέ. Απτόητος, έριξα μια ματιά παραμέσα όπου ένα κύριος σκούπιζε το πάτωμα. Τον ρώτησα πότε θα αρχίσει η παράσταση κι εκείνος αφού μου έριξε ένα βλέμμα που ήταν ένα μείγμα έκπληξης, οίκτου και απαξίας, με πληροφόρησε πως – φυσικά! – δε θα γινόταν σήμερα παράσταση. Τράβηξα λοιπόν κι εγώ στο πατρικό μου το σπίτι όπου είδα τον αγώνα μαζί με τον αδερφό μου.
Αυτή την ιστορία τη γνωρίζουν μερικοί φίλοι οι οποίοι υποψιάζομαι πως τη λένε χαμηλόφωνα και συνωμοτικά σε άλλους, σε στυλ : «Ξέρω-αυτόν-που-στο-Eurobasket-του-’87-πήγε-σινεμά». Πιστεύω δε, πως ήδη έχει εξελιχθεί σε κάποιου είδους αστικό μύθο!
Φίλαθλος δεν ήμουν ποτέ, το έχουμε ξεκαθαρίσει αυτό. Αλλά γιατί να μη δω έναν πραγματικά συναρπαστικό αγώνα που δε γίνεται βέβαια συχνά – κάθε άλλο – και να πάω… σινεμά;
Λοιπόν πέρα από το καλαμπούρι, εκείνη τη μέρα δεν ήθελα να συμμετέχω σε τίποτα, δεν ήθελα να δω και να ακούσω κανένα. Εκείνη τη μέρα δε θα με ένοιαζε κι αν ο Γκάλης έβγαινε ντυμένος μαζορέτα.
Εκείνη τη μέρα, η Νίτσα έπαιρνε το λεωφορείο για Αθήνα επειδή τελείωνε η δίμηνη άδεια λοχείας της και έπρεπε να παρουσιαστεί τη Δευτέρα 15 Ιουνίου στο σχολείο όπου υπηρετούσε πριν την άδειά της έχοντας μέσα στο αίμα της το φάρμακο που διέκοπτε τη παραγωγή του μητρικού γάλακτος. Εκείνη ειδικά τη χρονιά, ο συγχωρεμένος ο Τρίτσης που υποδυόταν τον υπουργό Παιδείας, αποφάσισε να επεκτείνει κατά μία εβδομάδα το διδακτικό έτος ντάλα καλοκαίρι, για να μάθουν τα παιδιά περισσότερα γράμματα.
Άπειροι και νέοι και οι δυο μας, δεν το παλέψαμε να παραταθεί κατά 10 ημέρες η άδειά της ώστε να κολλήσει σ’ αυτήν του καλοκαιριού κι έτσι το μωρό να θηλάσει όσο το δυνατόν περισσότερο διάστημα. Η αίτηση που κάναμε στην υγειονομική επιτροπή συνοδευόμενη από πιστοποιητικό του γιατρού που βεβαίωνε πως η νεαρή μητέρα θηλάζει, πετάχτηκε στο καλάθι των αχρήστων. Θα αντιτείνει κανείς πως ο δημόσιος υπάλληλος είναι στην υπηρεσία της Πολιτείας και τα υπόλοιπα παρέλκουν. Συμφωνώ, αρκεί να ισχύει για όλους – έτσι; Βλέπετε, το Δημόσιο φέρεται με αναλγησία και σκληρότητα στον υπάλληλο χωρίς τα κατάλληλα κονέ ενώ κάνει τούμπες στους άλλους, τους λίγους και εκλεκτούς.
Μετά τον αγώνα, κατέβηκα με το μηχανάκι να πάρω από το φαρμακείο του Καλαντζή που διημέρευε γάλα σε σκόνη για το μωρό. Διέσχισα το πάρκο του Φαλήρου, αφού η Ερυθρού ήταν γεμάτη αυτοκίνητα που κορνάριζαν και φιλάθλους που χοροπηδούσαν για την επιτυχία της εθνικής ομάδας.
Εμένα δε με ένοιαζε καθόλου το όλο πανηγύρι. Με ένοιαζε που μια μητέρα κι ένα μωρό στερήθηκαν το δικαίωμα στο θηλασμό για το τίποτα...
