Κυριακή καλοκαιριού
Πρέπει να είναι στα τέλη της δεκαετίας του’50, προφανώς
κάποια Κυριακή καλοκαιριού. Το μέρος σκιερό, στα απλωμένα τραπεζομάντιλα λίγα φαγητά
φερμένα από το σπίτι και μια νταμιτζάνα κρασί αρκούν. Παιδιά της Κατοχής, είναι
μαθημένοι στα απαραίτητα.
Κοιτάζουν το φακό με αισιοδοξία – και γιατί όχι; Η ζωή τους
καλυτερεύει χρόνο με το χρόνο, είναι φτωχοί αλλά και ποιος δεν είναι; Δεν τη
φοβούνται τη φτώχεια ούτε τη δουλειά. Φοβούνται μόνο τον χωροφύλακα και τον
ρουφιάνο της Ασφάλειας που στην Κατοχή βουλγαρογράφτηκε και μετά ξεπλύθηκε στα
νάματα της εθνικοφροσύνης.
Παλεύουν για να έχουν τα παιδιά τους μια καλύτερη ζωή και
είναι σίγουροι πως θα το πετύχουν. Εκείνο που δεν ξέρουν είναι πως τα εγγόνια
τους, επιστήμονες γιατροί, μηχανικοί, χημικοί θα έφευγαν μετανάστες.
Καπνεργάτες οι περισσότεροι, έχουν ξεπλύνει την πικράδα του
καπνού στο μόνο ίσως θαλάσσιο μπάνιο τους του καλοκαιριού. Θα θεωρούσαν
αδιανόητο πως κάποια μέρα θα πλήρωνες για να κάνεις ένα μπάνιο στη παραλία τη
γεμάτη από Βούλγαρους και Ρουμάνους τουρίστες όπως αδιανόητο θα θεωρούσαν το
γεγονός πως αυτή η φωτογραφία θα μπορούσε να τη δει οποιοσδήποτε στον κόσμο,
χάρη σε κάποιον αδιάκριτο τύπο που του αρέσει να ξεθάβει παλιές ξεχασμένες στιγμές,
και να τις φέρνει στο φως.
