Το Στοιχειό

Γνώρισα το Στοιχειό στην εφηβεία μου κι από τότε δεν το αποχωρίστηκα – με στοίχειωσε. Ήταν καλός φίλος το Στοιχειό, με βοηθούσε. Μου έκανε παρέα στις μοναξιές μου, με παρηγορούσε στις στενοχώριες μου, με έβγαζε από τη δύσκολη θέση, με βοηθούσε στο διάβασμα, με ηρεμούσε όταν είχα τα νεύρα μου, πολλαπλασίαζε τη χαρά μου. Όλοι θα μπορούσαν να με εγκαταλείψουν, να με προδώσουν, να με τσαντίσουν, να με στενοχωρήσουν – το Στοιχειό ποτέ. Ήταν φίλος, βοηθός, συμπαραστάτης, μπιστικός, συνταξιδιώτης. Ήταν αποκούμπι, παρηγοριά, συμπαράσταση, ανακούφιση.

Το Στοιχειό με στοίχειωνε για 40 περίπου χρόνια, μέχρι που η αγκαλιά του άρχισε να γίνεται ασφυκτική, πνιγηρή. Κάποιες φορές στο παρελθόν προσπάθησα να το αποχωριστώ και τότε αυτό μου έδειχνε τα δόντια του και έκανε τον εναγκαλισμό του στενότερο. Δεν ήθελε να με αφήσει κι έτσι κι εγώ τρομαγμένος, γυρνούσα γρήγορα κοντά του.

Αυτή τη φορά όμως το αποχωρίστηκα. Περιέργως, δεν έφερε και πολύ μεγάλη αντίσταση. Ίσως η βαρενικλίνη να βοήθησε αποφασιστικά. Το έκλεισα το Στοιχειό σε μια γωνιά του μυαλού μου κι ελπίζω να μη το ξανασυναντήσω ποτέ.

Σταμάτησα το κάπνισμα στις 22 Σεπτεμβρίου με τη βοήθεια ενός φαρμάκου που μπλοκάρει τους υποδοχείς της νικοτίνης στον εγκέφαλο, αφού κάπνισα μέσα σε 40 χρόνια πάνω από 350.000 τσιγάρα δοκιμάζοντας όλες τις μάρκες που κυκλοφόρησαν ποτέ στην Ελλάδα και κάνοντας γόπες και στάχτη το αντίτιμο ενός διαμερίσματος.

Καταλαβαίνω πως η (όποια) ζημιά έγινε στο σώμα μου είναι μη αναστρέψιμη αλλά κάλλιο αργά, παρά ποτέ.

Τελείωσα με το κάπνισμα – το Στοιχειό δε θα με παραμυθιάσει άλλο.

Καλή Χρονιά με Υγεία.                                                  

Καλή Χρονιά!

Όταν ήμουν πιτσιρικάς 10-12 χρονών, το έτος 2000 ήταν ορόσημο. Θα μετακινούμασταν με ιπτάμενα αυτοκίνητα, θα πηγαίναμε διακοπές στη Σελήνη, τα σχολεία θα είχαν καταργηθεί αφού το μάθημα θα γινόταν εξ αποστάσεως μέσω τηλεόρασης. Όλα αυτά τα διάβαζα τότε στις αρχές της δεκαετίας του ΄70 κι ευχόμουν να ήμουν από αυτούς που θα πήγαιναν τσάρκα στο φεγγάρι. 
Τίποτε από όσα είχαν προβλεφθεί δεν πραγματοποιήθηκε – ποιος θα μπορούσε να διανοηθεί τότε την κατάρρευση της ΕΣΣΔ – ενώ πραγματοποιήθηκαν άλλα που κανείς δε φανταζόταν όπως η δικτύωση μέσω του Internet, μια κατάκτηση του ανθρώπινου πνεύματος σημαντικότερη κι από την εφεύρεση της τυπογραφίας.
Αλλά μια στιγμή… Πέρασαν κιόλας 16 χρόνια από το 2000; Η ημερομηνία-ορόσημο, αυτός ο φουτουριστικός αριθμός είναι κιόλας παρελθόν; Κι εγώ γιατί δε φοράω ασημένια φόρμα; Οι πόρτες του σπιτιού μου γιατί δεν ανοίγουν μόνες τους και το σκούτερ μου δεν πετάει;
Δεν πειράζει. Μου αρκεί πως ο κόσμος από τότε έγινε πολύ καλύτερος. Αν σκεφθούμε μόνο πως Πρόεδρος των ΗΠΑ ήταν τότε ο Νίξον και σήμερα ο Ομπάμα, ε, πώς να το κάνουμε, η απόσταση είναι τεράστια.
Τα πολιτικά δικαιώματα, η χειραφέτηση των γυναικών, τα δικαιώματα των μειονοτήτων, η εκπαίδευση των παιδιών, η μεταχείριση των ζώων δείχνουν έναν κόσμο λιγότερο ρατσιστικό, λιγότερο σεξιστικό, περισσότερο δημοκρατικό - κι ας μην είναι το σκούτερ μου ιπτάμενο…
Καλή Χρονιά!

Ο φακός

Ήταν ένας φακός-πιστόλι φτιαγμένος από μαύρο, γυαλιστερό πλαστικό. Στην άκρη της κάννης βρισκόταν το λαμπάκι που άναβε με το πάτημα της σκανδάλης. Δώρο Χριστουγέννων του ’67 ή του ’68. Περίμενα πότε να βραδιάσει για να πυροβολώ με φως το σκοτάδι του πλυσταριού και του υπογείου μας.
Δεν ξέρω τι απέγινε. Χάλασε; Χάθηκε; Δε θυμάμαι. 
Και τι δε θα έδινα να το έβρισκα κάπου για να πυροβολήσω πάλι το σκοτάδι.