Ξενάκια και τα δυο κορίτσια, από παραδοσιακές αγροτικές οικογένειες πεταμένες στην καρδιά της Ευρώπης, μοιράστηκαν τους φόβους, τις ανησυχίες, τα σκιρτήματα.
Δυο χρόνια αργότερα η μία επέστρεψε στην Ελλάδα. Χάθηκαν. Η ζωή πήρε τα δύο κορίτσια και τα έκανε γυναίκες, συζύγους, μητέρες, εργαζόμενες.
Τα τελευταία χρόνια, έψαχναν η μία την άλλη, μέσω Facebook. Η έρευνα απέδωσε καρπούς και χθες, 39 χρόνια αργότερα, ξαναβρέθηκαν. Άνοιξαν τις αγκαλιές τους συγκινημένες, προσφωνώντας η μία την άλλη με τα παλιομοδίτικα τώρα πια, κοριτσίστικα ονόματά τους.
Μίλησαν πολύ λίγο για τα χρόνια εκείνα - λες κι ήθελαν να τα προφυλάξουν από βέβηλα αυτιά – και πολύ περισσότερο για τη ζωή τους μετά. Τις έβλεπα και τις άκουγα χαρούμενος, παρατηρώντας πως ο χρόνος τις φέρθηκε με τρυφερότητα – τις γλύκανε θαρρείς.
Χωρίστηκαν υποσχόμενες να τα λένε τακτικά και, ίσως, να ξαναβρεθούν.
