Εδώ κι έξι μήνες, με ψήνουν να επισκεφτώ το κλαμπ.
Εμπνευστής και ιδιοκτήτης του είναι ένας εστέτ τυπάκος, ο Θωμάς. Ο Μάριος ο Β,
ο Νικόλας, ο Πέτρος, ο Γιάννης, ο Κώστας, ο Γιαννίκος, ο Μάριος ο Π. είναι
συνιδρυτές και τακτικοί θαμώνες του κλαμπ. Πηγαίνουν εκεί και αφού το
συγυρίσουν και κάνουν τις εργασίες συντήρησης, αράζουν μετά με τις ώρες.
Επί έξι μήνες λοιπόν, μου ζητούν να επισκεφτώ το κλαμπ τους.
Προφασιζόμουν διάφορα για να μην πάω – για κλαμπ είμαστε τώρα… Παρ’ όλα αυτά
όμως, αγόραζα πού και πού διάφορα υλικά και εξοπλισμό και τα έδινα σαν δώρο στο
Θωμά, ο οποίος τα έπαιρνε με μια λάμψη στα μάτια και με ευχαριστούσε
καταϋποχρεωμένος.
Σήμερα, ενέδωσα και πήγα επιτέλους στο κλαμπ μετά το σχολείο.
Με περίμεναν εκεί. Είχαν τακτοποιήσει προσεκτικά τα υλικά που τους χάρισα και
μου τα έδειχναν όλο καμάρι: το φαρμακείο, τον σπάγκο, τον παλιό πυροσβεστήρα.
Το κλαμπ βρίσκεται σε ένα άδειο οικόπεδο απέναντι από το
σπίτι του Θωμά και εκτείνεται ανάμεσα σε δύο δέντρα. Η «οροφή» του είναι ένας
πλαστικός μουσαμάς και στα κλαδιά του δέντρου είναι σφηνωμένη μια μικρή ξύλινη
εξέδρα, δίκην παταριού ή βίγλας.
- Κύριε, σας αρέσει το κλαμπ μας; με ρώτησαν σχεδόν με μια
φωνή όλοι.
- Μπράβο παιδιά, είναι πάρα πολύ ωραίο! απάντησα με γνήσιο ενθουσιασμό.
Κάθισα κανένα πεντάλεπτο «επιθεωρώντας» το και δίνοντας
συμβουλές κι έφυγα πριν ενδώσω στον πειρασμό να καθίσω εκεί, κάτω από το δέντρο,
παρέα με τα αγόρια της τάξης μου χαχανίζοντας μέχρι αργά το απόγευμα, όταν θα
ερχόντουσαν οι τύποι με τις άσπρες μπλούζες να με μαζέψουν.
