Να είχα το κουράγιο

Κι εκεί που οδηγάς ανέμελος με το ραδιόφωνο σε τυχαίο σταθμό να μουρμουράει, ακούγεται ο Διονυσίου στο "Να είχα το κουράγιο". Έχεις να το ακούσεις πάνω από σαράντα χρόνια και το μυαλό σου βραχυκυκλώνει. Σταματάς το αυτοκίνητο στην άκρη, ανεβάζεις το τζάμι και βρίσκεσαι στο πίσω κάθισμα ενός Renault 4CV του '52. Είναι καλοκαιρινή νύχτα, το παλιό αυτοκίνητο ανεβαίνει τα υψώματα της Πελασγίας, ο πατέρας το δεξί χέρι το έχει στο τιμόνι και το αριστερό δίπλα στο ανοιχτό τριγωνικό τζαμάκι λιβανίζοντας το τσιγάρο με τον καπνό του να παρασύρεται έξω, στη νύχτα. Με μαγεύει η νύχτα στην εθνική οδό. Μου αρέσει όταν περνάμε μέσα από πόλεις και χωριά όπου όλοι κοιμούνται αλλά εγώ ο τυχερός ταξιδεύω. Περνάω από δίπλα τους αθέατος, κάποιοι ίσως να ακούν τον ήχο του αυτοκινήτου αλλά δεν θα μάθουν ποτέ πως ήμουν εγώ μέσα, ο νυχτερινός ταξιδιώτης. Ο πατέρας μου δείχνει τα φώτα που λαμπυρίζουν πέρα μακριά λέγοντάς μου σιγανά για να μην ξυπνήσει τη μάνα μου που λαγοκοιμάται δίπλα του και τον αδερφό μου που κοιμάται στην αγκαλιά της γιαγιάς, πως είναι τα φώτα της Εύβοιας. Έχουμε αφήσει τον σταθμό του Λεβέντη πίσω μας όπου οι μεγάλοι ήπιαν έναν καφέ κι εγώ έμεινα με τη λαχτάρα να φάω μια πάστα που τη λιμπίστηκα αλλά η μάνα μου δε με άφησε αφού τα φαγώσιμα του Λεβέντη ισοδυναμούσαν γι αυτήν με βιολογικά απόβλητα. Μου υποσχέθηκε όμως να με κεράσει μια ίδια στον Καζαντζίδη, στην Καβάλα. Η στάση στου Λεβέντη μου αρέσει πολύ. Μέσα στο μεγάλο μαγαζί με τα ψυχρά φώτα φθορισμού, νυσταγμένοι ταξιδιώτες τρώνε κάτι και ξεκουράζονται πριν συνεχίσουν. Όταν κάποτε θα μεγαλώσω και θα ταξιδεύω με το δικό μου το αυτοκίνητο, εδώ θα ξεκουράζομαι και θα τρώω όσες πάστες θέλω. Νυστάζω όμως πολύ και γερμένος στο τζάμι του αυτοκινήτου νανουρίζομαι από τους κραδασμούς κι από τον Διονυσίου που παίζει στο ραδιόφωνο του αρχαίου Ρενώ.
Το τραγούδι τελείωσε, ανάβεις το φλας αριστερά και βγαίνεις στο δρόμο. Δε θα ξαναταξιδέψεις ποτέ πάλι νύχτα στην παλιά Εθνική, όχι μόνο επειδή ο Λεβέντης έχει κλείσει αλλά κι επειδή δεν έχεις πια το κουράγιο.