Καθόντουσαν στο παγκάκι του ΚΤΕΛ. Και οι δύο, περασμένα τα ογδόντα χρόνια. Εκείνη είχε τα χέρια πλεγμένα στην ποδιά της φούστας της. Εκείνος, της τα κρατούσε με το ένα του χέρι ενώ το άλλο ακουμπούσε σε γροθιά στο παγκάκι. Δίπλα της, μια σακούλα με τον λογότυπο της Ευρωιατρικής. Αμίλητοι και οι δύο, κοίταζαν χωρίς να βλέπουν, απέναντι. Κάπου κάπου εκείνη ψιθύριζε κάτι κι εκείνος της απαντούσε – χωρίς να κοιτάζονται. Τους έβλεπα και τους δύο με την άκρη του ματιού μου κι αναρωτιόμουν τι να έγραφε άραγε η διάγνωση της Ευρωιατρικής.
Πόσο καιρό είχε να της πιάσει στο χέρι εκείνος, πότε άραγε να ήταν η τελευταία φορά που αγκαλιάστηκαν κι ενώθηκαν, τι σκέψεις έκαναν τώρα που καταλαβαίνουν πως ο χρόνος για εκείνη τελειώνει, πού να βρίσκονται τα παιδιά τους, πόσο μακρινά, μικρά κι ανούσια τους φαίνονται όλα αυτά που απασχολούν εμάς τους άλλους.
Το λεωφορείο ήρθε, σηκώθηκαν και οι δύο, μπήκαν μέσα με εκείνον να την ακουμπά στην πλάτη και κάθισαν στα μπροστινά καθίσματα. Αδιάφορος ο οδηγός, ξεκίνησε και χάθηκαν.
Πόσο καιρό είχε να της πιάσει στο χέρι εκείνος, πότε άραγε να ήταν η τελευταία φορά που αγκαλιάστηκαν κι ενώθηκαν, τι σκέψεις έκαναν τώρα που καταλαβαίνουν πως ο χρόνος για εκείνη τελειώνει, πού να βρίσκονται τα παιδιά τους, πόσο μακρινά, μικρά κι ανούσια τους φαίνονται όλα αυτά που απασχολούν εμάς τους άλλους.
Το λεωφορείο ήρθε, σηκώθηκαν και οι δύο, μπήκαν μέσα με εκείνον να την ακουμπά στην πλάτη και κάθισαν στα μπροστινά καθίσματα. Αδιάφορος ο οδηγός, ξεκίνησε και χάθηκαν.
