1965 ή 1966.
Κρατάω ένα τρανζιστοράκι. Το θυμάμαι ακόμη. Ήταν καλυμμένο με μια δερμάτινη θήκη που στην μπροστινή της μεριά εκεί που ήταν το ηχείο, ήταν γεμάτη τρυπούλες για να βγαίνει ο ήχος. Μου άρεσε να τη μυρίζω – είχε μια τραχιά, αψιά μυρωδιά δέρματος.
Δεν άκουγα σταθμούς, μ’ άρεσαν τα παράσιτα. Δεν ξέρω τι συναρπαστικό έβρισκα στα παράσιτα αλλά μου άρεσε ν’ ακούω αυτό τον υπνωτικό, μονότονο ήχο.
Πολλά χρόνια αργότερα, θα μάθαινα πως τα παράσιτα του ραδιοφώνου και τα «χιόνια» της τηλεόρασης, είναι τα κατάλοιπα της Δημιουργίας, του Big Bang, η λεγόμενη ακτινοβολία υποβάθρου ή αν θέλετε πιο ποιητικά, η μελωδία του Σύμπαντος.
Πίσω μου οι γονείς μου, εικοσιπέντε χρόνια νεώτεροι από την ηλικία που έχω εγώ τώρα, δε βρίσκονται στη ζωή πια.
Σκέφτομαι κάποια στιγμή να βάλω στο ραδιόφωνο παράσιτα, μπας κι ανάμεσα από τη κακοφωνία τους ακούσω πάλι τη φωνή τους.
