Το Στοιχειό

Γνώρισα το Στοιχειό στην εφηβεία μου κι από τότε δεν το αποχωρίστηκα – με στοίχειωσε. Ήταν καλός φίλος το Στοιχειό, με βοηθούσε. Μου έκανε παρέα στις μοναξιές μου, με παρηγορούσε στις στενοχώριες μου, με έβγαζε από τη δύσκολη θέση, με βοηθούσε στο διάβασμα, με ηρεμούσε όταν είχα τα νεύρα μου, πολλαπλασίαζε τη χαρά μου. Όλοι θα μπορούσαν να με εγκαταλείψουν, να με προδώσουν, να με τσαντίσουν, να με στενοχωρήσουν – το Στοιχειό ποτέ. Ήταν φίλος, βοηθός, συμπαραστάτης, μπιστικός, συνταξιδιώτης. Ήταν αποκούμπι, παρηγοριά, συμπαράσταση, ανακούφιση.

Το Στοιχειό με στοίχειωνε για 40 περίπου χρόνια, μέχρι που η αγκαλιά του άρχισε να γίνεται ασφυκτική, πνιγηρή. Κάποιες φορές στο παρελθόν προσπάθησα να το αποχωριστώ και τότε αυτό μου έδειχνε τα δόντια του και έκανε τον εναγκαλισμό του στενότερο. Δεν ήθελε να με αφήσει κι έτσι κι εγώ τρομαγμένος, γυρνούσα γρήγορα κοντά του.

Αυτή τη φορά όμως το αποχωρίστηκα. Περιέργως, δεν έφερε και πολύ μεγάλη αντίσταση. Ίσως η βαρενικλίνη να βοήθησε αποφασιστικά. Το έκλεισα το Στοιχειό σε μια γωνιά του μυαλού μου κι ελπίζω να μη το ξανασυναντήσω ποτέ.

Σταμάτησα το κάπνισμα στις 22 Σεπτεμβρίου με τη βοήθεια ενός φαρμάκου που μπλοκάρει τους υποδοχείς της νικοτίνης στον εγκέφαλο, αφού κάπνισα μέσα σε 40 χρόνια πάνω από 350.000 τσιγάρα δοκιμάζοντας όλες τις μάρκες που κυκλοφόρησαν ποτέ στην Ελλάδα και κάνοντας γόπες και στάχτη το αντίτιμο ενός διαμερίσματος.

Καταλαβαίνω πως η (όποια) ζημιά έγινε στο σώμα μου είναι μη αναστρέψιμη αλλά κάλλιο αργά, παρά ποτέ.

Τελείωσα με το κάπνισμα – το Στοιχειό δε θα με παραμυθιάσει άλλο.

Καλή Χρονιά με Υγεία.