Ciao e Buena Fortuna...

Την γνώρισα το Πάσχα του 1985. Κοινός μας γνωστός ήταν ο Άγγελος ο Παντούδης ο οποίος έκανε και τις συστάσεις. Ήταν Ιταλίδα – και της φαινόταν. Είχε μια κλασική ομορφιά και μια μελαχρινή σιλουέτα με αδρές γραμμές. Μου άρεσε και φύγαμε οι δυο μας για τη Θάσο, όπου δούλευα τότε. Γυρίσαμε όλο το νησί, πότε μόνοι μας και μετά και με τη Νίτσα που έμελλε να γίνει σύζυγός μου. Την έφερα μαζί μου και στην Καβάλα, όταν πήρα μετάθεση το 1989. Περάσαμε μαζί επτά χρόνια. Σαν γνήσια Ιταλίδα, είχε έντονο ταπεραμέντο και πολλές φορές ήταν ατίθαση – μια δυο φορές με άφησε στα κρύα του λουτρού μα μετά τα ξαναβρήκαμε. Θυμάμαι πως λίγο να την χάιδευες, ξεσηκωνόταν φασαριόζικα. Στο μεταξύ, κάτι η οικογένεια που με τα δύο παιδιά μεγάλωνε, κάτι που μεγάλωσα κι εγώ, ασχολιόμουν μαζί της όλο και σπανιότερα. Την αποχωρίστηκα ένα καλοκαίρι με πόνο ψυχής πουλώντας την σε κάποιον από ένα χωριό του κάμπου.
Ο μόλις 125 cc αλλά δίχρονος και θορυβώδης κινητήρας της σε συνδυασμό με τις κοντές σχέσεις του κιβωτίου ταχυτήτων έδιναν στη μικρή μοτοσικλέτα εκρηκτικές επιταχύνσεις. Λίγο παραπάνω να χάιδευες τη μανέτα του γκαζιού και ο μπροστινός τροχός βρισκόταν στον αέρα. Η απαράδεκτη όμως ιταλική ποιότητα κατασκευής δεν εγγυάτο πως θα φτάσεις σίγουρα στον προορισμό σου – με άφησε μερικές φορές στο δρόμο – αλλά τι είναι σίγουρο σ΄αυτή τη ζωή;
Gilera TG1-125 το όνομά της, μαύρο το χρώμα της, ΚΝ577 γράφει στην πινακίδα της. Αν την δείτε πουθενά πείτε της από μένα «Ciao e Buena Fortuna».