Χθες συνοδεύσαμε ένα αγαπητό μας πρόσωπο στην τελευταία του
κατοικία. Στην εξόδιο ακολουθία μέσα στην εκκλησία, ακούστηκαν οι
συγκλονιστικοί στίχοι του Ιωάννη Δαμασκηνού που κατά την ταπεινή μου γνώμη αποτελούν
όχι μόνο αριστουργηματικό κομμάτι της Εκκλησιαστικής μας γραμματείας αλλά και της
παγκόσμιας λογοτεχνίας.
…Πάντα ματαιότης τὰ ἀνθρώπινα, ὅσα οὐχ ὑπάρχει μετὰ θάνατον,
οὐ παραμένει ὁ πλοῦτος, οὐ συνοδεύει ἡ δόξα ἐπελθῶν γὰρ ὁ θάνατος, ταῦτα πάντα ἐξηφάνισται…
…Ποῦ ἐστιν ἡ τοῦ κόσμου προσπάθεια; Ποῦ ἐστιν ἡ των
προσκαίρων φαντασία; Ποῦ ἐστιν ὁ χρυσὸς καὶ ὁ ἄργυρος; Ποῦ ἐστι τῶν ἱκετῶν ἡ
πλημμύρα καὶ ὁ θόρυβος; Πάντα κόνις, πάντα τέφρα, πάντα σκιά…
…καὶ πάλιν κατενόησα ἐν τοῖς μνήμασι καὶ εἶδον τὰ ὀστὰ τὰ
γεγυμνωμένα καὶ εἶπον: Ἄρα τὶς ἐστι, βασιλεύς ἢ στρατιώτης, ἢ πλούσιος ἢ πένης,
ἢ δίκαιος ἢ ἁμαρτωλός;…
Σε αυτούς τους στίχους τους οποίους προσπάθησα να τους σχολιάσω
μα δεν τα κατάφερα – τόσο δυνατοί, κρυστάλλινοι και συγκλονιστικοί που είναι
δεν τολμάς να τους αγγίξεις - τονίζεται η ματαιότητα των εγκοσμίων και η ασημαντότητα
του ανθρώπου μπροστά στην κοινή μας μοίρα, τον θάνατο. Όποιος έχει συμφιλιωθεί
μ’ αυτόν, «το φοβερότατον μυστήριον» έχει κατακτήσει την υπέρτατη σοφία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου