Χρυσάφι στο μανίκι

Κάπως έτσι θα ήμουν εγώ όταν θα μεγάλωνα κι αφού αποφοιτούσα από την σχολή εμποροπλοιάρχων βέβαια. Ήταν ο Αποστόλης – ποιος άλλος; - που μου είχε φουσκώσει τα μυαλά να γίνω καπετάνιος, εκεί γύρω στα ΄73 – 74.
«Μαλάκα τέτοια τσιγάρα θα πρέπει να καπνίζουμε» απεφάνθη με ύφος ταλαιπωρημένου γεροθαλασσόλυκου. 
Ζήτημα ήταν αν καπνίζαμε καναδυό πακέτα τον μήνα, πακέτα που τα έκρυβα επιμελώς στα βάθη της σχολικής μου τσάντας, πάντα όμως διαφορετικής μάρκας. Κυριολεκτικά, κάπνισα όποια μάρκα κυκλοφορούσε στα περίπτερα μεταξύ 1973-1979 πριν καταλήξω δηλαδή ολοκληρωμένος καπνιστής με σταθερή μάρκα.
Αυτά λοιπόν τα τσιγάρα θα έπρεπε να καπνίζω, αν ήθελα να γίνω σωστός κι ολοκληρωμένος καπετάνιος..
Θα γύριζα όλο τον κόσμο, θα είχα σε κάθε λιμάνι κι από μια γυναίκα, θα έβγαζα πολλά λεφτά. Μπορεί – γιατί όχι; – να γινόμουνα καπετάνιος σε κρουαζερόπλοιο. Η στολή μου θα τραβούσε αν μαγνήτης τις γυναίκες που θα ζητούσαν τη συντροφιά ενός έμπειρου και περιπετειώδους άνδρα.
Ο Αποστόλης είχε έναν – θείο – του –ξαδέρφου – του κουνιάδου – του μπαμπά του που ήταν καπετάνιος και του φούσκωνε κι εκείνου τα μυαλά με ναυτικές περιπέτειες και κατορθώματα που έκανε στο παρελθόν πριν καταλήξει πλοίαρχος σε φέρυ της γραμμής Πειραιά – Σαλαμίνας.
«Αμ το άλλο ρε πού το βάζεις;» έλεγε ο Αποστόλης. «Οι καπετάνιοι κονομάνε τόσα, που μετά τα σαράντα βγαίνουν στη στεριά με μια μεγάλη σύνταξη και πολλά λεφτά για να κάνουν ό,τι γουστάρουν».
Μετά τα σαράντα! Τι να τα κάνω τα λεφτά όταν θα γερνούσα, εγώ τα ήθελα όσο ήμουνα νέος, σκεφτόμουν με το δεκατετράχρονο μυαλό μου. Αλλά για να το λέει ο Αποστόλης…
Ονειρευόμασταν ένα λαμπρό μέλλον που ένα χρυσό σιρίτι στο μανίκι θα μας έφερνε λεφτά, περιπέτειες, γυναίκες. Καπνίζαμε λοιπόν κι ονειρευόμασταν, ονειρευόμασταν και καπνίζαμε - Old Navy φυσικά.
Ούτε ο Αποστόλης ούτε κι η αφεντιά μου γίναμε καπετάνιοι τελικά. Δε θα μπορούσα ποτέ να κάνω αυτή τη δουλειά, κατ’ αρχήν επειδή είμαι τόσο χασοδρόμης που το GPS στο αυτοκίνητο τις περισσότερες φορές έχει αναφέρει «Η διαδρομή σας υπολογίζεται ξανά» παρά «Φτάσατε στον προορισμό σας». Άσε που θα με έπιαναν οι φοβίες και οι ανασφάλειές μου καταμεσής στο πουθενά, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τον πολιτισμό.
Τελικά, για να παραφράσω και τον ποιητή, ακόμα και χωρίς «χρυσάφι στο μανίκι», το βρήκα το στρατί της ζωής.