Δε θυμάμαι να είχαμε καρέκλα και σκαμπώ στο μπαλκόνι. Τα «έπιπλα» του διαμερίσματος ήταν ελάχιστα. Είχαμε από μια πλαστική ντουλάπα με φερμουάρ (άραγε υπάρχουν ακόμα;), από μια καρέκλα, από ένα κρεβάτι κι από ένα τραπεζάκι φορμάικα τάχα για να διαβάζουμε.
Ο Δημήτρης ήρθε στο νοσοκομείο στα τέλη Αυγούστου του 1980 αφού είχα διαφύγει τον κίνδυνο χάρη στις δεκατρείς φιάλες αίμα που γενναιόδωρα μου έδωσαν συγγενείς και φίλοι (άλλη ιστορία κι αυτή) και μου πρότεινε να συγκατοικήσουμε. Φίλοι από το Λύκειο ήμασταν, συμφοιτητές στο ίδιο έτος, τριβές δεν είχαμε, θέλαμε και οι δυο να φύγουμε από τα προηγούμενα σπίτια μας – τρελοκομεία, γίναμε συγκάτοικοι. Εκείνος θα έπαιρνε το δωμάτιο που έβλεπε στην κεντρική λεωφόρο κι εγώ αυτό που έβλεπε στην παράπλευρη μικρή οδό που είχε μικρότερη κίνηση για να μην ενοχλούμαι από τους θορύβους, καθότι η περίοδος ανάρρωσής μου θα ήταν μακρά – δέκα μόλις μέρες αργότερα ξανακάπνιζα.
Κάτω από το κρεβάτι είχα ένα καμπλαντισμένο πάπλωμα που μου το άφησε η μάνα μου για να σκεπάζομαι τις νύχτες που θα φυσούσε ο Γκάτζολος – έτσι έλεγαν τον Βοριά στην Αλεξανδρούπολη. Δε σκεπάστηκα ποτέ, αφού στην πολυκατοικία τα καλοριφέρ ήταν αναμμένα σχεδόν όλη νύχτα. Δε σκεπάστηκα αλλά και δε σκούπισα ποτέ κάτω από το κρεβάτι ο άθλιος. Δε θυμάμαι να σκούπισα ποτέ τίποτα στο σπίτι ούτε κι ο Δημήτρης. Αν ποτέ τα ακάρεα έγραφαν την παγκόσμια ιστορία τους, το σπίτι μας θα τη λάμπρυνε με σελίδες ακμής και δόξας.
Τη μικρή κουζινίτσα την είχαμε μετατρέψει σε βιβλιοθήκη. Τα ράφια όπου κανονικά θα έπρεπε να βρίσκονταν πιάτα, ποτήρια και τα ρέστα, ήταν γεμάτα περιοδικά. «Ποπ & Ροκ» και «Ομάδα» ο Δημήτρης, «Ιδεοδρόμιο» και «Αντί» εγώ – κουλτούρα ντεμέκ. Ο Δημήτρης είχε και μια μεγάλη συλλογή από κασέτες με ροκ – από αυτόν έμαθα κι εγώ τα ενδότερα αυτής της μουσικής. Από σκεύη δεν είχαμε απολύτως τίποτε. Θυμάμαι μια μέρα ήρθαν κάτι κορίτσια και ζεστάναμε νερό από τον θερμοσίφωνα για να φτιάξουμε καφέ και την επόμενη μέρα τα ρωτήσαμε με τρόπο αν ήταν καλά.
Δε θυμάμαι λοιπόν να είχαμε καρέκλα και σκαμπώ στο μπαλκόνι. Δε θυμάμαι όμως και ούτε μια μέρα στενάχωρη. Ζούσαμε έτσι, χύμα, νταλκάς μας ήταν η εκλογή του Ρήγκαν, ο θάνατος του Λένον και το αν το «Am Fenster» των «City» ήταν ροκ ή όχι.
Κανείς μας δε θυμάται ποιος έβγαλε αυτή τη φωτογραφία. Θα πρέπει να είναι άνοιξη του 1981. Χαλαρός και δεκτικός βγήκε ο Δημήτρης, σφιχτός και κουμπωμένος εγώ. Έτσι ανοιχτός και δεκτικός προχώρησε στη ζωή αργότερα εκείνος, με καμπύλες και στροφές, γραμμικά και προβλέψιμα εγώ – τσάμπα πήγε η μελέτη του Ιδεοδρόμιου.
*Κόκκινη κάλτσα και οι δυο – γιατί όχι;
Ο Δημήτρης ήρθε στο νοσοκομείο στα τέλη Αυγούστου του 1980 αφού είχα διαφύγει τον κίνδυνο χάρη στις δεκατρείς φιάλες αίμα που γενναιόδωρα μου έδωσαν συγγενείς και φίλοι (άλλη ιστορία κι αυτή) και μου πρότεινε να συγκατοικήσουμε. Φίλοι από το Λύκειο ήμασταν, συμφοιτητές στο ίδιο έτος, τριβές δεν είχαμε, θέλαμε και οι δυο να φύγουμε από τα προηγούμενα σπίτια μας – τρελοκομεία, γίναμε συγκάτοικοι. Εκείνος θα έπαιρνε το δωμάτιο που έβλεπε στην κεντρική λεωφόρο κι εγώ αυτό που έβλεπε στην παράπλευρη μικρή οδό που είχε μικρότερη κίνηση για να μην ενοχλούμαι από τους θορύβους, καθότι η περίοδος ανάρρωσής μου θα ήταν μακρά – δέκα μόλις μέρες αργότερα ξανακάπνιζα.
Κάτω από το κρεβάτι είχα ένα καμπλαντισμένο πάπλωμα που μου το άφησε η μάνα μου για να σκεπάζομαι τις νύχτες που θα φυσούσε ο Γκάτζολος – έτσι έλεγαν τον Βοριά στην Αλεξανδρούπολη. Δε σκεπάστηκα ποτέ, αφού στην πολυκατοικία τα καλοριφέρ ήταν αναμμένα σχεδόν όλη νύχτα. Δε σκεπάστηκα αλλά και δε σκούπισα ποτέ κάτω από το κρεβάτι ο άθλιος. Δε θυμάμαι να σκούπισα ποτέ τίποτα στο σπίτι ούτε κι ο Δημήτρης. Αν ποτέ τα ακάρεα έγραφαν την παγκόσμια ιστορία τους, το σπίτι μας θα τη λάμπρυνε με σελίδες ακμής και δόξας.
Τη μικρή κουζινίτσα την είχαμε μετατρέψει σε βιβλιοθήκη. Τα ράφια όπου κανονικά θα έπρεπε να βρίσκονταν πιάτα, ποτήρια και τα ρέστα, ήταν γεμάτα περιοδικά. «Ποπ & Ροκ» και «Ομάδα» ο Δημήτρης, «Ιδεοδρόμιο» και «Αντί» εγώ – κουλτούρα ντεμέκ. Ο Δημήτρης είχε και μια μεγάλη συλλογή από κασέτες με ροκ – από αυτόν έμαθα κι εγώ τα ενδότερα αυτής της μουσικής. Από σκεύη δεν είχαμε απολύτως τίποτε. Θυμάμαι μια μέρα ήρθαν κάτι κορίτσια και ζεστάναμε νερό από τον θερμοσίφωνα για να φτιάξουμε καφέ και την επόμενη μέρα τα ρωτήσαμε με τρόπο αν ήταν καλά.
Δε θυμάμαι λοιπόν να είχαμε καρέκλα και σκαμπώ στο μπαλκόνι. Δε θυμάμαι όμως και ούτε μια μέρα στενάχωρη. Ζούσαμε έτσι, χύμα, νταλκάς μας ήταν η εκλογή του Ρήγκαν, ο θάνατος του Λένον και το αν το «Am Fenster» των «City» ήταν ροκ ή όχι.
Κανείς μας δε θυμάται ποιος έβγαλε αυτή τη φωτογραφία. Θα πρέπει να είναι άνοιξη του 1981. Χαλαρός και δεκτικός βγήκε ο Δημήτρης, σφιχτός και κουμπωμένος εγώ. Έτσι ανοιχτός και δεκτικός προχώρησε στη ζωή αργότερα εκείνος, με καμπύλες και στροφές, γραμμικά και προβλέψιμα εγώ – τσάμπα πήγε η μελέτη του Ιδεοδρόμιου.
*Κόκκινη κάλτσα και οι δυο – γιατί όχι;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου