Ποτέ δε μου άρεσε το Πάσχα. Δεν έχω καταλάβει γιατί ο Κύριος διάλεξε τέτοιον αλλόκοτο τρόπο για να μας λυτρώσει. Τη γέννηση – ενσάρκωσή Του καθώς και τη διδασκαλία, τα καταλαβαίνω. Τα Πάθη όμως, τη Σταύρωση και την Ανάσταση τα βρίσκω περιττά. Τι παράξενη και περίπλοκη λύση για τη Σωτηρία του Ανθρώπου είναι αυτή; Μιλάμε για Παντοδύναμο που ανά πάσα στιγμή θα μπορούσε να σβήσει το Κακό από τον κόσμο ακαριαία – γιατί δεν το κάνει;
Κι ο καημένος ο Ιούδας; Αυτός που ήταν ενταγμένος εξ’ αρχής στο Θεϊκό σχέδιο; Θα μπορούσε λένε οι θεολόγοι να μην Τον προδώσει. Μα αν δεν Τον πρόδιδε, δε θα εκπληρωνόταν το σχέδιο του Θεού! Ύστερα, απέδειξε έμπρακτα τη μετάνοιά του, καταφεύγοντας στην ύστατη αυτοτιμωρία, την αυτοκτονία. Ούτε κι αυτό του το συγχωρούμε – εγώ πάντως πιστεύω πως ο Ιησούς τον συγχώρεσε και είναι μαζί Του.
Όπως πιστεύω πως είναι μαζί Του και ο άλλος ο ληστής, ο «άπιστος». Τι είπε ο κακόμοιρος; Χρησιμοποίησε ένα Θεϊκό δώρο, τη Λογική, λέγοντας «Ει συ ει ο Χριστός, σώσον σεαυτόν και ημάς». Η πρόταση αυτή συμπυκνώνει τον Ορθό Λόγο σε όλο του το μεγαλείο. Χάρη σε αυτή τη λογική συνάφεια του «εάν – τότε», βγήκαμε από τις σπηλιές και χτίσαμε πολιτισμό.
Πέρα όμως από Θεολογικά, το Πάσχα το ελληνικό με ψυχοπλακώνει. Είναι διαποτισμένο με αυτή τη Βυζαντινή δυσθυμία, την κατήφεια – στον τόπο που γεννήθηκε το Φως! Θαμπώνει την ομορφότερη και ερωτικότερη εποχή του χρόνου, την Άνοιξη, με μοιρολόγια και θρήνους.
Κι ο καημένος ο Ιούδας; Αυτός που ήταν ενταγμένος εξ’ αρχής στο Θεϊκό σχέδιο; Θα μπορούσε λένε οι θεολόγοι να μην Τον προδώσει. Μα αν δεν Τον πρόδιδε, δε θα εκπληρωνόταν το σχέδιο του Θεού! Ύστερα, απέδειξε έμπρακτα τη μετάνοιά του, καταφεύγοντας στην ύστατη αυτοτιμωρία, την αυτοκτονία. Ούτε κι αυτό του το συγχωρούμε – εγώ πάντως πιστεύω πως ο Ιησούς τον συγχώρεσε και είναι μαζί Του.
Όπως πιστεύω πως είναι μαζί Του και ο άλλος ο ληστής, ο «άπιστος». Τι είπε ο κακόμοιρος; Χρησιμοποίησε ένα Θεϊκό δώρο, τη Λογική, λέγοντας «Ει συ ει ο Χριστός, σώσον σεαυτόν και ημάς». Η πρόταση αυτή συμπυκνώνει τον Ορθό Λόγο σε όλο του το μεγαλείο. Χάρη σε αυτή τη λογική συνάφεια του «εάν – τότε», βγήκαμε από τις σπηλιές και χτίσαμε πολιτισμό.
Πέρα όμως από Θεολογικά, το Πάσχα το ελληνικό με ψυχοπλακώνει. Είναι διαποτισμένο με αυτή τη Βυζαντινή δυσθυμία, την κατήφεια – στον τόπο που γεννήθηκε το Φως! Θαμπώνει την ομορφότερη και ερωτικότερη εποχή του χρόνου, την Άνοιξη, με μοιρολόγια και θρήνους.
Ναι, αλλά…
Πώς γίνεται και με συγκινούν τα Εγκώμια του Επιταφίου; Γιατί λαμβάνω μέρος στην περιφορά του δίχως να με αναγκάζει κανείς; Πού εξαφανίζεται ο Ορθός μου Λόγος τη νύχτα της Ανάστασης; Γιατί την Κυριακή του Πάσχα μερακλώνω με δημοτικά τραγούδια;
Είναι το Νήμα. Αυτό που με συνδέει με τους προηγούμενους, αυτούς που πέρασαν από αυτό τον τόπο, τους «όμαιμους, ομόγλωσσους, ομότροπους». Χάρις σε αυτό το Νήμα μιλάω αυτή τη γλώσσα, έχω ελληνικό επώνυμο και είμαι περήφανος για την εθνική μου ταυτότητα. Δεν έχω σκοπό να το κόψω αλλά να το παραδώσω και στις επόμενες γενιές.
Κι αφού «αι γενεαί πάσαι ύμνον τη ταφή σου» θέλω να είμαι κι εγώ μέσα σ’ αυτές τις γενεές – ο Ορθός Λόγος ας δώσει τη θέση του αυτές τις ημέρες στο Νήμα.
Καλό Πάσχα, καλή Ανάσταση!
Είναι το Νήμα. Αυτό που με συνδέει με τους προηγούμενους, αυτούς που πέρασαν από αυτό τον τόπο, τους «όμαιμους, ομόγλωσσους, ομότροπους». Χάρις σε αυτό το Νήμα μιλάω αυτή τη γλώσσα, έχω ελληνικό επώνυμο και είμαι περήφανος για την εθνική μου ταυτότητα. Δεν έχω σκοπό να το κόψω αλλά να το παραδώσω και στις επόμενες γενιές.
Κι αφού «αι γενεαί πάσαι ύμνον τη ταφή σου» θέλω να είμαι κι εγώ μέσα σ’ αυτές τις γενεές – ο Ορθός Λόγος ας δώσει τη θέση του αυτές τις ημέρες στο Νήμα.
Καλό Πάσχα, καλή Ανάσταση!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου