Σαν επίμετρο
Κοιτάζοντας σήμερα από την απόσταση των τριάντα πέντε χρόνων, αναρωτιέμαι τι ήταν αυτό που μας κινητοποίησε τότε και ξεσηκωθήκαμε μια σταλιά παιδιά. Νομίζω πως
ήταν η λαχτάρα.
Η λαχτάρα να ζήσουμε κάτι έντονο, μακριά από τις οικογενειακές δεσμεύσεις και συμβάσεις. Γιατί, να είμαστε ειλικρινείς, ναι μεν είχαμε απόλυτα δίκιο στο αίτημά μας για την ανωτατοποίηση των Ακαδημιών, μα ανομολόγητα πιστεύαμε πως αυτή θα γινόταν στις επόμενες εβδομάδες ή το πολύ μήνες. Έτσι, τον αμέσως επόμενο Σεπτέμβριο θα ήμασταν δευτεροετείς φοιτητές σε μια σχολή τετραετούς φοίτησης, κερδίζοντας άλλα δύο χρόνια ξεγνοιασιάς. Ποιος μπορεί να μας κατηγορήσει γι’ αυτό, αφού στα δεκαοχτώ μας, μας δόθηκε ένα πολύτιμο δώρο:
ήταν η ελευθερία.
Η ελευθερία να δοκιμάσουμε τα όρια του κόσμου αλλά και τα δικά μας. Μια ελευθερία που έπρεπε να τη διαχειριστούμε μόνοι μας και να ανακαλύψουμε πού αρχίζει και πού τελειώνει. Μια ελευθερία που δε θα ανεχόμασταν να φαλκιδευτεί από κανέναν κι από τίποτα κι αυτός που μας την περιόριζε ασφυκτικά
ήταν ο Ράπτης.
Ο Ράπτης δε φέρθηκε σαν μέντορας και συμπαραστάτης αλλά σαν τυραννικός αφέντης. Όμως, τι αξία έχουν οι αναμνήσεις όταν λείπει ο «κακός» της ιστορίας; Είτε είναι ο στρυφνός καθηγητής στο σχολείο είτε ο σκληρός αξιωματικός στο στρατό είτε ο… Ράπτης, ο «κακός» συσπειρώνει και λειτουργεί σαν συγκολλητική ουσία βάζοντας όλους τους άλλους απέναντί του. Αυτό όμως που ο Ράπτης δεν υπολόγισε
ήταν τα νιάτα.
Όταν είσαι νέος, μπορείς να ρισκάρεις. Να ρισκάρεις χρόνο από τη ζωή σου που έτσι κι αλλιώς έχεις άφθονο, να μη ρισκάρεις χρήμα που έτσι κι αλλιώς δεν έχεις. Να γιατί τρεισήμισι δεκαετίες αργότερα γίνεσαι πιο συντηρητικός. Δε ρισκάρεις χρόνο γιατί σου τελειώνει ούτε και όσα έχεις αποκτήσει στο μεταξύ. Αν μου επιτραπεί ο βέβηλος παραλληλισμός, το ίδιο δεν έγινε και με τα παιδιά του Πολυτεχνείου το ’73; Κι εκείνα δεν είχαν έναν μόνο Ράπτη απέναντί τους αλλά ένα ολόκληρο καθεστώς. Τα ίδια θα κάναμε κι εμείς στη θέση τους και αντίστροφα. Τα νιάτα είναι ανίκητα όταν εξεγείρονται. Και τα νιάτα τότε
ήταν ο Δημήτρης, ο Θάνος, ο Χρήστος, ο Γιάννης, η Φωτεινή, η Λένα, η Δήμητρα, η Φανή, ο Κώστας, ο Σταύρος, η Σοφία και ο Γιώργος που μας άφησαν νωρίς, η Δέσποινα, ο Στράτος, ο Θεοδόσης, η Ρένα, ο Βασίλης, ο Αλέκος, η Μαρία, ο Μάκης, ο Γιώργος, ο Μπάμπης, ο Λάκης, η Εύη, ο Ηλίας, ο Γιώργος, η Τέρψη, ο Βαγγέλης, ο Θανάσης, η Ελένη, η Ζωή,
ήταν η ίδια η ζωή.
ήταν η λαχτάρα.
Η λαχτάρα να ζήσουμε κάτι έντονο, μακριά από τις οικογενειακές δεσμεύσεις και συμβάσεις. Γιατί, να είμαστε ειλικρινείς, ναι μεν είχαμε απόλυτα δίκιο στο αίτημά μας για την ανωτατοποίηση των Ακαδημιών, μα ανομολόγητα πιστεύαμε πως αυτή θα γινόταν στις επόμενες εβδομάδες ή το πολύ μήνες. Έτσι, τον αμέσως επόμενο Σεπτέμβριο θα ήμασταν δευτεροετείς φοιτητές σε μια σχολή τετραετούς φοίτησης, κερδίζοντας άλλα δύο χρόνια ξεγνοιασιάς. Ποιος μπορεί να μας κατηγορήσει γι’ αυτό, αφού στα δεκαοχτώ μας, μας δόθηκε ένα πολύτιμο δώρο:
ήταν η ελευθερία.
Η ελευθερία να δοκιμάσουμε τα όρια του κόσμου αλλά και τα δικά μας. Μια ελευθερία που έπρεπε να τη διαχειριστούμε μόνοι μας και να ανακαλύψουμε πού αρχίζει και πού τελειώνει. Μια ελευθερία που δε θα ανεχόμασταν να φαλκιδευτεί από κανέναν κι από τίποτα κι αυτός που μας την περιόριζε ασφυκτικά
ήταν ο Ράπτης.
Ο Ράπτης δε φέρθηκε σαν μέντορας και συμπαραστάτης αλλά σαν τυραννικός αφέντης. Όμως, τι αξία έχουν οι αναμνήσεις όταν λείπει ο «κακός» της ιστορίας; Είτε είναι ο στρυφνός καθηγητής στο σχολείο είτε ο σκληρός αξιωματικός στο στρατό είτε ο… Ράπτης, ο «κακός» συσπειρώνει και λειτουργεί σαν συγκολλητική ουσία βάζοντας όλους τους άλλους απέναντί του. Αυτό όμως που ο Ράπτης δεν υπολόγισε
ήταν τα νιάτα.
Όταν είσαι νέος, μπορείς να ρισκάρεις. Να ρισκάρεις χρόνο από τη ζωή σου που έτσι κι αλλιώς έχεις άφθονο, να μη ρισκάρεις χρήμα που έτσι κι αλλιώς δεν έχεις. Να γιατί τρεισήμισι δεκαετίες αργότερα γίνεσαι πιο συντηρητικός. Δε ρισκάρεις χρόνο γιατί σου τελειώνει ούτε και όσα έχεις αποκτήσει στο μεταξύ. Αν μου επιτραπεί ο βέβηλος παραλληλισμός, το ίδιο δεν έγινε και με τα παιδιά του Πολυτεχνείου το ’73; Κι εκείνα δεν είχαν έναν μόνο Ράπτη απέναντί τους αλλά ένα ολόκληρο καθεστώς. Τα ίδια θα κάναμε κι εμείς στη θέση τους και αντίστροφα. Τα νιάτα είναι ανίκητα όταν εξεγείρονται. Και τα νιάτα τότε
ήταν ο Δημήτρης, ο Θάνος, ο Χρήστος, ο Γιάννης, η Φωτεινή, η Λένα, η Δήμητρα, η Φανή, ο Κώστας, ο Σταύρος, η Σοφία και ο Γιώργος που μας άφησαν νωρίς, η Δέσποινα, ο Στράτος, ο Θεοδόσης, η Ρένα, ο Βασίλης, ο Αλέκος, η Μαρία, ο Μάκης, ο Γιώργος, ο Μπάμπης, ο Λάκης, η Εύη, ο Ηλίας, ο Γιώργος, η Τέρψη, ο Βαγγέλης, ο Θανάσης, η Ελένη, η Ζωή,
ήταν η ίδια η ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου